Thursday, April 29, 2021

Proposal for paradigm shift on environment cooperation in Cambodia

Khmer Times, April 29, 2021 (Link)

The conventional wisdom or at least the mainstream media narrative would be that the Cambodian government is so corrupt, and has destroyed the whole forest coverage just for personal gains, and the deforestation has been the major cause of flood and drought in Cambodia.

That is the story we normally hear.

Such narrative creates the perception of “presumed guilt” towards the government, and thus environmental cooperation with Cambodian government tends to focus on investigative reporting of forest crimes and accountability issues rather than on the long-term solutions to Cambodia’s environmental problem as a whole. This tendency also adopts a narrow definition of “environmental issues” in Cambodia, which are deliberately being confined to merely “deforestation issues”.

This tendency can be clearly understood by looking at the long list of foreign NGOs funded by foreign embassies who deal with environment issues. The disturbing fact is that most of the staff, including foreign personnel and experts, are not professional ecologists and environmental scientists but rather advocacy activists and human right activists.

Rather than being technical and scientific, the approach is superficial because basically everyone, with the assistance of social media, can undertake this advocacy roles that are attractive to sensationalism and public emotions.

This approach is not productive because it assumes that the government is doing nothing to curb the crimes. It does not help or encourage local authorities who have limited capacity and resources to deal with the issues, but it rather projects that local authorities are accomplice of the crime.

Like the stories of child labor or human trafficking, instead of reporting to local authorities concerned for solution, some NGOs opt for media outcry and make direct report to their funders so that they can compile an annual report to project a grim image of the specific issue.

While this approach can benefit trust from the funders to those investigative NGOs, justify the rationale of the donors’ assistance, and thus secure the funding sustainability, this approach has caused a huge trust deficit between stakeholders concerned who are supposed to cooperate and assist each other to address the big issues of environment, which of course are not limited to deforestation alone.

Considering the size of Cambodian forest, a simple math can tell that one ranger needs to take care of 5,714 hectares of forest, which is simply impossible. If we are to dwell into accountability issue alone, then every ranger will be guilty for failing to be a “superman” to protect Cambodian forest.

Activists and rangers alone cannot protect Cambodian forest, and sticking to this limited approach will only make people feel hopeless, exhausted and distrustful.

There should be three levels of solutions to environmental issues.

The first level is the advocacy approach, which is being dealt with right now by overwhelming NGOs who are not necessarily scientists or ecologists. In fact, beyond the deforestation issues, Cambodian environmental issues should be treated and approached in multi-dimensional manners based on scientific and technical facts and solutions. Unfortunately, most NGOs are still mixed up technicalities with political heroism.

They tend to monopolise the love of environment to the orchestrated “marginalised heroic activists”.

Therefore, government, NGOs and development partners should move up their partnership to the next level of solutions.

The second level of solutions should focus on two key components, “sustainability of localised solution” and “livelihood of the people”. Only local Cambodian people can sustainably protect Cambodian forest. Assistance should focus on enhancing their capacity to protect the forest, and providing ways and means for rangers and local people to protect the forest.

Loving the forest alone is not enough. People needs to feed their stomach too. If they have sustainable job and income, they would stop wandering in the forest, risking their lives due to landmines danger or risking arrests due to law violations. The “livelihood of the people” here does not refer to cash-handouts by NGOs and donors because they are not sustainable. It refers to creation of sustainable local jobs for local incomes in those areas. As raised below, the income from sale of carbon credit can also be a long-term solution to the livelihood issues.

Monday, April 26, 2021

តើ​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​ អាច​ចូលរួម​ចំណែក​ដល់​អនាគត​សេដ្ឋកិច្ច​របស់​កម្ពុជា​យ៉ាង​ដូច​ម្តេច?


 ភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍ ចុះផ្សាយថ្ងៃទី ២៦ ខែមេសា ឆ្នាំ២០២១ (តំណភ្ជាប់)

ជាមួយ​នឹង​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​ជាង ១ លាន​នាក់ ប្រសិន​បើ​យើង​គណនា​ដោយ​សាមញ្ញ​ថា ពលករ​ម្នាក់​អាច​ផ្ញើ​លុយ​មក​ផ្ទះ​ម្នាក់ ១០០ ដុល្លារ ក្នុង ១ ខែ នោះ​សេដ្ឋកិច្ច​របស់​ប្រទេស​កម្ពុជា នឹង​ទទួល​បាន​ប្រាក់​បញ្ញើ​យ៉ាង​ហោច​ណាស់ ១,២ ពាន់​លាន​ដុល្លារ ក្នុង ១ ឆ្នាំ។ ការ​ផ្ញើ​ប្រាក់ គឺ​ជា​វិធី​វាស់ស្ទង់​មួយ​នៃ​ការ​ចូលរួម​ចំណែក​ផ្នែក​សេដ្ឋកិច្ច​របស់​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​ខ្មែរ។ ការងារ​ចំណាក​ស្រុក គឺ​មាន​សារៈសំខាន់​ក្នុង​ការ​បំពេញ​បន្ថែម​នូវ​ឱកាស​ការងារ​ក្នុង​ស្រុក។

ការ​ផ្ញើ​ប្រាក់​អាច​ជា​ប្រភព​ធនធាន​នៃ​ការ​ចំណាយ​លើ​ការ​ប្រើប្រាស់​របស់​អ្នក​ពឹង​អាស្រ័យ និង​នៅ​ក្រោម​បន្ទុក​របស់​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក។ ប្រសិន​បើ​គ្រប់គ្រង​បាន​ល្អ ប្រាក់​នោះ​អាច​ក្លាយ​ជា​ការ​សន្សំ ឬ​ក៏​អាច​ក្លាយ​ជាដើម​ទុន​បន្តិចបន្តួច ដើម្បី​ចាប់​ផ្តើម​អាជីវកម្ម​នៅ​ពេល​ដែល​ពលករ​ទាំង​នោះ​ត្រឡប់​មក​ផ្ទះ​វិញ។

យ៉ាងណា​ក្តី ការងារ​ចំណាក​ស្រុក​មិន​អាច​មាន​និរន្តរភាព​ផ្នែក​សេដ្ឋកិច្ច​រយៈពេល​វែង​បាន​ឡើយ​សម្រាប់​សេដ្ឋកិច្ច​ក្នុង​ស្រុក ទោះបី​ជា​មាន​ប្រភព​ការងារ​ក្រៅ​ប្រទេស​ច្រើន​ក្តី ឬ​ក៏​មាន​កម្រិត​ចំណូល​ខ្ពស់​យ៉ាង​ណា​ក្តី​។ នេះ​ក៏​ព្រោះ​ថា​ ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​នឹង​ត្រូវ​ត្រឡប់​មក​ផ្ទះ​វិញ ព្រោះ​ពួក​គេ​មិន​អាច​ស្នាក់នៅ និង​ធ្វើ​ការ​ជា​អចិន្រ្តៃយ៍​នៅ​ប្រទេស​ម្ចាស់​ផ្ទះ​បាន​ទេ។

ការ​ពិត​ដែល​មិន​អាច​ប្រកែក​បាន​គឺ​ថា ​ការងារ​ចំណាក​ស្រុក​មិន​អាច​ធ្វើ​ឱ្យ​ប្រជាជន​ក្លាយ​ជា​អ្នក​មាន​បាន​ឡើយ ហើយ​ក៏​មិន​អាច​ធ្វើ​ឱ្យ​ប្រទេស​បញ្ជូន​ពលករ ក្លាយ​ជា​ប្រទេស​អភិវឌ្ឍន៍​បាន​ដែរ ព្រោះ​ថា​ការងារ​ចំណាក​ស្រុក​មិន​បាន​ជួយ​ពង្រឹង​មូលដ្ឋាន​សេដ្ឋកិច្ច និង​ឧស្សាហកម្ម​ក្នុង​ស្រុក​នោះ​ឡើយ។
ប្រទេស​កម្ពុជា មិន​អាច​ក្លាយ​ជា​ប្រទេស​នាំចេញ​ពលករ​ជា​រៀង​រហូត​បាន​ទេ។ នៅ​ពេល​សេដ្ឋកិច្ច​របស់​ប្រទេស​កម្ពុជា អភិវឌ្ឍ​ជឿន​លឿន​ទៅ​មុខ ប្រទេស​កម្ពុជា ក៏​ត្រូវ​ការ​កម្លាំង​ពលកម្ម​ដើម្បី​ទ្រទ្រង់​មូលដ្ឋាន​សេដ្ឋកិច្ច និង​ឧស្សាហកម្ម​របស់​ខ្លួន​ដែរ។

ដូច្នេះ​សំណួរ​ដែល​យើង​ត្រូវ​សួរ គឺ​ថា​នៅ​ពេល​ដែល​ពលករ​ជាច្រើន​បាន​វិល​ត្រឡប់​មក​ផ្ទះ​វិញ តើ​យើង​ធ្វើ​សមាហរណកម្ម​ពួក​គេ​នៅ​ក្នុង​សេដ្ឋកិច្ច​កម្ពុជា​យ៉ាង​ដូច​ម្តេច? ឬ​និយាយ​ម៉្យាង​ទៀត​ថា តើ​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​អាច​ចូល​រួម​ចំណែក​យ៉ាង​ដូចម្តេច​ចំពោះ​សេដ្ឋកិច្ច​កម្ពុជា​នាពេល​អនាគត?

ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​ត្រូវ​បាន​គេ​រំពឹង​ថា នឹង​នាំ​មក​នូវ​គំនិត និង​ជំនាញ​ថ្មីៗ​ត្រឡប់​មក​ផ្ទះ​វិញ ដោយសារ​បទពិសោធ​របស់​ពួក​គេ​នៅ​ក្នុង​សង្គម​ដែល​មាន​ការ​អភិវឌ្ឍ​ជឿនលឿន មាន​វប្បធម៌​សហគ្រិន​រឹងមាំ និង​មាន​ជំនាញ​បច្ចេកទេស​ខ្ពស់​ជាពិសេស​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​ដូចជា​កូរ៉េខាងត្បូង និង​ជប៉ុន។ ប្រទេស​ទាំង ២ នេះ មាន​ក្រម​សីលធម៌​ការងារ​ខ្ពស់ ហើយ​ពួក​គេ​គោរព​សិទ្ធិ​មនុស្ស និង​សិទ្ធិ​ការងារ​យ៉ាង​ខ្ជាប់ខ្ជួន។

អាច​មាន​វិធីសាស្ត្រ​ជាច្រើន​សម្រាប់​ឱ្យ​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​ចូលរួម​ចំណែក​ជួយ​ដល់​សេដ្ឋកិច្ច​កម្ពុជា​នា​ពេល​អនាគត។ ក្នុង​ចំណោម​វិធីសាស្រ្ត​ផ្សេងៗ យើង​អាច​ពិចារណា​លើ​វិធីសាស្ត្រ​ ២ ដូច​ខាង​ក្រោម។

ទី១៖ ពួក​គេ​អាច​ចូលរួម​តាមរយៈ​ការ​បង្កើន​ទំនុក​ចិត្ត​វិនិយោគ​ក្នុង​ស្រុក​ទាក់ទង​នឹង​សមត្ថភាព​ផ្គត់ផ្គង់​កម្លាំង​ពលកម្ម​ដែល​មាន​គុណភាព។ វិនិយោគិន​កូរ៉េខាងត្បូង និង​ជប៉ុន តែងតែ​ត្អូញត្អែរ​ថា ប្រទេស​កម្ពុជា ខ្វះ​កម្លាំង​ពលកម្ម​ជំនាញ ខ្វះ​អ្នក​បច្ចេកទេស និង​បុគ្គលិក​គ្រប់គ្រង​ថ្នាក់​កណ្តាល។

ដូច្នេះ​វា​ជា​ការ​សំខាន់​ណាស់​ដែល​អ្នក​វិនិយោគ​ដឹង​ថា នៅ​ពេលវេលា​ជាក់​លាក់​ណា​មួយ​នោះ ប្រទេស​កម្ពុជា ពិត​ជា​មាន​ពលករ​ជំនាញ​ជាច្រើន​ដែល​ធ្លាប់​ធ្វើ​ជា​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​របស់​ពួក​គេ។ ដើម្បី​ធ្វើ​ដូច​នេះ​បាន ការ​ប្រមែប្រមូល​ចងក្រង​ធនធាន​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក គឺ​មាន​សារៈសំខាន់។

យើង​អាច​ធ្វើ​ទៅ​បាន​តាមរយៈ​ការ​បង្កើត​សមាគម​អតីត​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​លើ​ផ្នែក​ជំនាញ​ជាក់លាក់​ណា​មួយ ឧទាហរណ៍​សមាគម​អតីត​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​ពី​កូរ៉េខាងត្បូង​ក្នុង​វិស័យ​កសិកម្ម ឬ​វិស័យ​រោងចក្រ​កម្មន្តសាល ឬ​វិស័យ​សេវាកម្ម។ល។ យ៉ាង​ហោច​ណាស់​វិនិយោគិន​គួរ​តែ​ដឹង​ថា តើ​ពួក​គេ​គួរ​ទាក់ទង​អ្នក​ណា ដើម្បី​ទទួល​បាន​បណ្តុំ​នៃ​ធនធាន​មនុស្ស​ដែល​ធ្លាប់​បាន​ទទួល​ការ​បណ្តុះបណ្តាល​រួច​ហើយ​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​របស់​ពួក​គេ ហើយ​មាន​ការ​យល់ដឹង​ល្អ​អំពី​វប្បធម៌​របស់​ពួក​គេ​ទៀត។

ប្រសិន​បើ​ប្រទេស​កម្ពុជា មាន​ការ​ប្រមូល​ផ្តុំ​ពលករ​ជំនាញ​កាន់​តែ​ច្រើន យើង​អាច​ជំរុញ​ឱ្យ​វិនិយោគិន​កូរ៉េ និង​ជប៉ុន បញ្ជូន​ការងារ និង​រោងចក្រ​របស់​ពួក​គេ យក​មក​ដាក់​នៅ​ប្រទេស​កម្ពុជា តែ​ម្តង ព្រោះ​ថា​ ជម្រើស​បែប​នេះ​អាច​អស់​កម្រៃ​ថោក​ជាង​ការ​គ្រប់គ្រង​ប្រតិបត្តិការ​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​របស់​ពួក​គេ ហើយ​ជា​​ទូទៅ​ការ​បញ្ជូន និង​ទទួល​ពលករ​ក្រៅ​ប្រទេស​ត្រូវ​ឆ្លង​កាត់​នីតិវិធី​រដ្ឋបាល​ច្រើន។

ជម្រើស​បែប​នេះ ក៏​មាន​សុវត្ថិភាព​ផង​ដែរ​សម្រាប់​ពលករ​កម្ពុជា។ សម្រាប់​ក្រុមហ៊ុន​កូរ៉េ និង​ជប៉ុន​វិញ ពួក​គេ​នឹង​ទទួល​បាន​អត្ថប្រយោជន៍​ជាច្រើន​ពី​អតីត​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​ទាំង​នោះ ពី​ព្រោះ​ពួក​គេ​មាន​សមត្ថភាព​បច្ចេកទេស​ជំនាញ យល់ដឹង​ពី​ការ​ទាមទារ​របស់​គណៈ​គ្រប់គ្រង ហើយ​ពួក​គេ​អាច​ចេះភាសា​ និង​យល់ដឹង​ពី​វប្បធម៌​ថែម​ទៀត។

ដូច្នេះ ដើម្បី​ត្រៀម​រៀបចំ​ការ​ប្រមូល​ផ្តុំ​បែប​នេះ​បាន លុះត្រា​តែ​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​មាន​ផែនការ និង​ទិសដៅ​ការងារ​ច្បាស់លាស់ ឧទាហរណ៍​គេ​អាច​រៀបចំ​កម្មវិធី​តម្រង់​ទិស​ការងារ​សម្រាប់​ពួក​គេ នៅ​មុន​ពេល​ពួក​គេ​ចេញ​ដំណើរ ដើម្បី​ឱ្យ​ពួក​គេ​អាច​ត្រៀម​ខ្លួន​ចូលរួម​ចំណែក​ដល់​ការ​បំពេញ​លើ​កង្វះ​ខាត​ពលករ​ជំនាញ​ក្នុង​ស្រុក​នាពេល​អនាគត និង​អាច​ដើរ​តួនាទី​សកម្ម​នៅ​ក្នុង​ការ​រួម​ចំណែក​ដល់​ការ​បង្កើន​ទំនុក​ចិត្ត​វិនិយោគ​សម្រាប់​ប្រទេស​កម្ពុជា។

ទី២៖ ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​អាច​ចូលរួម​ចំណែក​ក្នុង​សេដ្ឋកិច្ច​តាមរយៈ​ការ​ជំរុញ​វប្បធម៌​សហគ្រិនភាព។ កូរ៉េខាងត្បូង និង​ជប៉ុន​ជា​គំរូ​ល្អ​នៃ​វប្បធម៌​សហគ្រិនភាព​រឹងមាំ​ និង​ជំនាញ​គ្រប់គ្រង​ជា​លក្ខណៈ​ប្រព័ន្ធ។ ប្រសិន​បើ​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​មាន​មហិច្ឆតា​មោះមុត ពួក​គេ​អាច​រៀន​ជំនាញ​គ្រប់គ្រង និង​សហគ្រិនភាព​ទាំង​នោះ​បាន ហើយ​អាច​បង្កើត​អាជីវកម្ម​ផ្ទាល់​ខ្លួន​នៅ​ពេល​ពួក​គេ​ត្រឡប់​មក​វិញ។

យើង​ឃើញ​មាន​ឧទាហរណ៍​គំរូ​ជោគជ័យ​មួយ​ចំនួន​របស់​អតីត​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​ដែល​បាន​បង្កើត​អាជីវកម្ម​ដោយ​ជោគជ័យ បន្ទាប់​ពី​ពួក​គេ​បាន​ក្រេប​ជញ្ជក់​បទពិសោធ​ពី​កូរ៉េខាងត្បូង និង​ជប៉ុន ហើយ​ឧកញ៉ា​ដែល​ជា​អតីត​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​មួយ​ចំនួន ថែមទាំង​អាច​តបស្នង និង​ជួយ​សង្គម​ជាតិ​យ៉ាង​សស្រោក​សស្រាំជា​ពិសេស​ក្នុង​ពេល​ដែល​ប្រទេស​ជាតិ​កំពុង​តែ​ប្រយុទ្ធប្រឆាំង​នឹង​ជំងឺ​រាតត្បាត​កូវីដ ១៩។

ឧទាហរណ៍​ជោគជ័យ​របស់​ពួក​គេ​គួរ​តែ​ត្រូវ​បាន​ផ្សព្វផ្សាយ​ឱ្យ​បាន​ទូលំទូលាយ​ថែម​ទៀត ដើម្បី​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ដល់​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​ឱ្យ​រៀន​សូត្រ​ពី​គំរូ​ល្អៗ​ទាំង​នេះ។

ដើម្បី​ជួយ​ជំរុញ​វប្បធម៌​សហគ្រិនភាព និង​រៀបចំ​ប្រព័ន្ធ​ជំរុញ​សហគ្រិនភាព ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​ដែល​ជោគជ័យ​មួយ​ចំនួន​អាច​ពិចារណា​បង្កើត​ដូចជា សមាគម​សហគ្រិន​នៃ​អតីត​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​មក​ពី​ប្រទេស​កូរ៉េខាងត្បូង ឬ​ជប៉ុន​ជាដើម។

ប្រសិន​បើ​ពួក​គេ​មាន​ធនធាន​ច្រើន ពួក​គេ​អាច​បង្កើត​ជា​មូលនិធិ​ទ្រទ្រង់​សហគ្រិនភាព​សម្រាប់​អតីត​កម្មករ​ចំណាក​ស្រុក ដើម្បី​គាំទ្រ​ដល់​ពលករ​ដែល​មាន​ក្តី​សុបិន និង​មាន​មហិច្ឆតា​ខ្ពស់​ចង់​បង្កើត​សហគ្រាស​ធុន​តូច និង​មធ្យម​ផ្ទាល់​ខ្លួន។

អតីត​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​ស្គាល់​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក ដូច្នេះ​ហើយ​ពួក​គេ​អាច​ប្រើ​បណ្តាញ​នៃ​ការ​ទុក​ចិត្ត​របស់​ពួក​គេ ដើម្បី​សម្រេច​ក្នុង​ការ​ផ្តល់​ទុន​វិនិយោគ​ដំណាក់​កាល​ដំបូង​សម្រាប់​អ្នក​ដែល​ត្រូវ​បាន​គេ​ជឿជាក់​ថា មាន​សមត្ថភាព​បង្កើត និង​គ្រប់គ្រង​ក្រុមហ៊ុន​ផ្ទាល់​ខ្លួន​បាន ឬ​អ្នក​ដែល​មាន​គំនិត​អាជីវកម្ម​ល្អ និង​មាន​ភាព​ច្នៃ​ប្រឌិត​ខ្ពស់។

ប្រសិន​បើ​យើង​អាច​បង្កើត​ប្រព័ន្ធ​ទ្រទ្រង់​បែប​នេះ ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​នឹង​អាច​ចូលរួម​គាំទ្រ​មិន​ត្រឹមតែ​ដល់​និរន្តរភាព និង​ភាព​ម្ចាស់​ការ​លើ​ជីវភាព​ផ្ទាល់​ខ្លួន​​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​ក៏​អាច​ជួយ​ដល់​អ្នក​ដទៃ​ផ្សេង​ទៀត​ ដែល​នឹង​ទទួល​បាន​ការងារ​ពី​អាជីវកម្ម​របស់​ពួក​គេ​ផង​ដែរ។

សម្រាប់​ប្រទេស​កម្ពុជា ទាំង​មូល យើង​នឹង​ទទួល​បាន​អត្ថប្រយោជន៍​កាន់​តែ​ច្រើន​ពី​សេដ្ឋកិច្ច ​ដែល​ជំរុញ​ដោយ​វិស័យ​ឯកជន​ដែល​បង្កើត​ការងារ​បន្ថែម​ទៀត ហើយ​ថែម​ទាំង​អាច​បង្កើន និង​ពង្រឹង​ទីផ្សារ និង​ឧស្សាហកម្ម​ថែម​ទៀត​ផង។

វិធីសាស្ត្រ​ទាំង ២ ខាង​លើ​មាន​គោលដៅ​ចម្បង​ ដើម្បី​ធានា​ថា​ជីវភាព​រស់នៅ​របស់​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​គួរ​តែ​មាន​ភាព​ប្រសើរ​ឡើង​នៅ​ពេល​ពួក​គេ​ត្រឡប់​មក​ផ្ទះ​វិញ និង​ដើម្បី​បង្កើត​កត្តា​អំណោយផល​សម្រាប់​ជំរុញ​ឱ្យ​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​អភិវឌ្ឍ​ខ្លួន​ក្លាយ​ទៅ​ជា​វណ្ណៈ​កណ្តាល (middle-class) ដែល​ជា​ឆ្អឹង​ខ្នង​សេដ្ឋកិច្ច​ដ៏​រឹងមាំ​របស់​កម្ពុជា។

ពួក​គេ គឺ​ជា​ធនធាន​មនុស្ស​ដែល​ជួយ​កសាង និង​ថែរក្សា​សេដ្ឋកិច្ច​ក្នុង​ប្រទេស​ឱ្យ​កាន់​តែ​រឹងមាំ និង​ជួយ​ពង្រឹង​ការ​ជឿ​ទុក​ចិត្ត​វិនិយោគ​កាន់​តែ​ខ្លាំង និង​អាច​ធ្វើ​ឱ្យ​សេដ្ឋកិច្ច​កម្ពុជា កាន់​តែ​មាន​សមាហរណកម្ម​រឹងមាំ​ជាមួយ​បណ្តា​ប្រទេស​ដែល​ធ្លាប់​បណ្តុះបណ្តាល​ពួក​គេ​ដូចជា​កូរ៉េខាងត្បូង និង​ជប៉ុន​ជាដើម។

យើង​គួរ​តែ​ខិតខំ​ព្យាយាម​បង្កើន​ទំនាក់ទំនង​សេដ្ឋកិច្ច​ល្អ ជាមួយ​បណ្តា​ប្រទេស​ដែល​ផ្តល់​ការងារ​ប្រកប​ដោយ​សុវត្ថិភាព និង​សេចក្តី​ថ្លៃថ្នូរ​ដល់​ពលករ​របស់​យើង ហើយ​ពង្រឹង​ទំនាក់ទំនង​ល្អ​ដែល​ជា​មូលដ្ឋាន​គាំទ្រ​ដល់​ការ​បង្កើន​វប្បធម៌​សហគ្រិនភាព និង​គាំទ្រ​ក្តី​សុបិន​របស់​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក ដើម្បី​ក្លាយជា​ពលរដ្ឋ​វណ្ណៈ​កណ្តាល​របស់​ប្រទេស​កម្ពុជា នាពេល​អនាគត។

ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​ពិត​ជា​មាន​ក្តី​សុបិន​ហើយ​ក្តី​សុបិន​របស់​ពួក​គេ​មាន​ទំនាក់ទំនង​ស្អិតល្មួត​ជាមួយ​នឹង​សេដ្ឋកិច្ច​នាពេល​អនាគត​របស់​ប្រទេស​កម្ពុជា៕

ស៊ឹម វីរៈ ទីប្រឹក្សាយុទ្ធសាស្ត្រនៃវិទ្យាស្ថានចក្ខុវិស័យអាស៊ី (AVI)

 

Tuesday, April 20, 2021

How could migrant workers contribute to Cambodia’s future economy?

Khmer Times, April 20, 2021 (Link)

With over one million of migrant workers, if one of them send home $100 a month, the annual remittance to Cambodia’s economy would be at least $1.2 billion annually. Remittance is one of the most basic measurements of contribution by Cambodian migrant workers. Labor migration is important in terms of complementing domestic job opportunities.

Remittance can be a good source of consumption by dependents at home. If managed well, it can be a good saving, or even seed money for initial investment when those workers return home.

That said, labor migration is not economically sustainable in the long run for home economy regardless of how abundant the sources of foreign jobs, and how high the level of incomes. At some points, those workers will have to return home as they cannot permanently stay and work at the host countries.

The fact is migratory work does not make people rich nor does it make the country become developed because it does not help strengthen the country’s economic and industrial foundation other than private consumption.

Cambodia cannot become a country of labor exporter forever. As Cambodia’s economy is developing, Cambodia also needs labor force to support its own economy and industry.

So the question that we need to ask is that, when a considerable number of those workers have returned home, how do we integrate them in Cambodian economy? Or to put it in other words, how could migrant workers contribute to Cambodia’s future economy?

Migrant workers are expected to bring back home new ideas and skills thanks to their exposure to developed societies that have strong entrepreneurial culture, and high technical skills, especially in countries like the Republic of Korea and Japan. These two countries have good work ethics and they strongly respect human rights and labor rights.

There can be many ways for migrant workers to contribute to Cambodia’s future economy. Among others, two possible ways as below can be considered.

Firstly, they can contribute through improvement of domestic investment confidence in terms of supply of quality labor force. Korean and Japanese investors often complain that Cambodia lacks higher skilled labor forces, technicians and middle management staff.

Therefore, it is important that investors know that at certain point of time Cambodia does have a larger pool of skilled labors who used to be migrant workers in their own countries. To do so, the clustering of knowledges and resources is important. This can be done through the establishment of association of former migrant workers with specific skills, for example, the association of former migrant workers in South Korea in agriculture, manufacturing factories, or services. At least, investors should know whom should they contact for a large pool of human resources that have already been trained in their own countries and with good understanding of their culture.

If Cambodia has good clustering of such labor forces, we can possibly urge Korean and Japanese investors to outsource those jobs and factories to Cambodia as such options can be much cheaper than having to operate in their home countries, and bringing in labor forces overseas through many administrative arrangements. Equally important, such option is much safer for workers too. For Korean and Japanese companies, they would benefit much from those former migrant workers because they have technical capacity, understand their managerial demands, know the language, and also understand the culture.

As such, to prepare for such clustering, it is important that migrant workers should have a clear career goals, through for example career orientation programs, prior to their departure to make sure that they can address the skill shortages when they return home, and can play pro-active role in contributing to the boosting of investment confidence at home.

Secondly, migrant workers can contribute to economy through the boosting of entrepreneurial culture. South Korea and Japan are good examples of strong entrepreneurial culture and management skills. If migrant workers are ambitious enough, they can learn those skills and can start creating companies of their own when they return.

There are some success stories of former migrant workers who have created successful businesses after they learned from Korean and Japanese experiences. And some tycoons can even give back to society especially during the fight against the Covid-19 pandemic.

Their success stories should be more amplified to encourage more migrant workers to learn from these good examples.

To help boost entrepreneurial culture and ecosystem, some successful migrant workers can possibly consider creating, for example, the Entrepreneur Association of Former Migrant Workers from South Korea or Japan.

If they are wealthy enough, they can possibly create the Entrepreneurship Fund for Former Migrant Workers to support those dreamers who are highly ambitious in creating their own Small and Medium Enterprises (SMEs). Former migrant workers know each other, and thus they can use their connection of trust to decide whether to provide funding for the initial capital investment for those who are believed to be capable of creating and running their own companies or those who have viable and innovative business ideas.

If such ecosystem can be created, migrant workers can contribute not only to sustainability and self-reliance of their own livelihood but also for others who seek jobs from their companies. For Cambodia as a whole, it could benefit from enhanced private sector-driven economy that creates more jobs, and stronger domestic markets and industries.

Either of the above two ways, the main goal is to ensure that the livelihood of migrant workers should become better when they return home, and to create an enabling factor for them to become the integral part of the growing Cambodian middle-class. They are the very people who help build and maintain stronger economy at home with stronger trust and more integrated economy with countries that used to train them such as South Korea and Japan.

We should aim to create healthy economic relations with those countries that provide safe and dignified workspace for our workers, and enhance healthy relations that enable entrepreneurial cultures and support the dream of migrant workers to become the next Cambodian middle-class.

Migrant workers do have dreams, and their dreams are strongly related with Cambodia’s future economy.

Sim Vireak

Strategic Advisor of the Asian Vision Institute (AVI)