លិខិតមិត្តអ្នកអាន, ខ្មែរថាមស៍, ២៦ មេសា ២០២៣ (តំណភ្ជាប់)
"ហេតុអ្វីបានជាគម្រូក្រុងសិនជិនមានភាពទាក់ទាញ?"
ទីក្រុងសិនជិនមានភាពទាក់ទាញមិនត្រឹមតែសម្រាប់ប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍បរទេសប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងសម្រាប់រដ្ឋបាលក្នុងស្រុកជាច្រើននៅក្នុងប្រទេសចិនផងដែរ រហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ រដ្ឋបាលមូលដ្ឋានរបស់ចិនជាច្រើន នៅតែបញ្ជូនមន្ត្រីរបស់ខ្លួនទៅរៀនពីបទពិសោធន៍ក្នុងទីក្រុងសិនជិន។
ការពន្យល់ដ៏សាមញ្ញបំផុតគឺថា សិនជិនមានភាពទាក់ទាញដោយសារអច្ឆរិយៈសេដ្ឋកិច្ចដែលទីក្រុងនេះ សម្រេចបានក្នុងអំឡុងពេល៤០ឆ្នាំនៃកំណែទម្រង់ និងការអភិវឌ្ឍ។
ស្ថានភាពដើមនៃទីក្រុងសិនជិនគឺក្រីក្រខ្លាំងណាស់ ហើយហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធក៏មិនមានដែរ សូម្បីតែហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធមូលដ្ឋានបំផុតដូចជាភ្លើងស្តុបជាដើម។
ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៨ ទីក្រុងសិនជិនមានរោងចក្រត្រឹមតែ ១៧៤ ដែលមានតម្លៃទិន្នផលឧស្សាហកម្មសរុបតិចជាង ១០,២៥ លានដុល្លារ។
បន្ទាប់ពី៤០ឆ្នាំនៃការអភិវឌ្ឍ ទីក្រុងសិនជិនបានក្លាយជាមូលដ្ឋានស្រាវជ្រាវ និងអភិវឌ្ឍន៍បច្ចេកវិទ្យាទំនើប និងជាមូលដ្ឋានផលិតកម្មដ៏សំខាន់បំផុតមួយរបស់ប្រទេសចិន។ គិតត្រឹមឆ្នាំ ២០១៨ ទីក្រុងនេះមានសហគ្រាសបច្ចេកវិទ្យាទំនើបរហូតដល់ទៅជាង ១១.០០០ក្រុមហ៊ុន។
ទីក្រុងសិនជិនមានកំណើនផលិតផលក្នុងស្រុកសរុប(ផ.ស.ស) កើនឡើងជាមធ្យម ២០,៧% ប្រចាំឆ្នាំក្នុងរយៈពេល៤០ឆ្នាំកន្លងមកនេះ។
ឥឡូវនេះសិនជិនគឺជាទីក្រុងធំជាងគេទី ៣ របស់ប្រទេសចិនបើគិតពីទំហំ ផ.ស.ស. បន្ទាប់ពីទីក្រុងសៀងហៃ និងប៉េកាំង។ ក្នុងឆ្នាំ ២០២២ ផ.ស.ស. របស់សិនជិនមានទំហំ៣,២៤ទ្រីលានយាន់ (៤៧៨,៥៨ប៊ីលានដុល្លារ) ខណៈពេលដែលទីក្រុងសៀងហៃ និងប៉េកាំងមានទំហំ ៤,៤៧ទ្រីលានយាន់ (៦៦០,១៨ប៊ីលានដុល្លារ) និង៤,១៦ទ្រីលានយាន់ (៦១៤,៤៧ប៊ីលានដុល្លារ)រៀងគ្នា។
ទីក្រុងសិនជិនបានអភិវឌ្ឍទៅជាសេដ្ឋកិច្ចដែលមានឧស្សាហកម្មសេវាកម្មជាចម្បង និងជាដុំកង់រង្វិល (hub) សេដ្ឋកិច្ចដ៏សំខាន់សម្រាប់ “មហាអនុតំបន់ឆ្នេរក្វាងតុង ហុងកុង ម៉ាកាវ” (Guangdong-Hong Kong-Macao Greater Bay Area) ក្នុងវិស័យបច្ចេកវិទ្យា និងស្រាវជ្រាវ និងអភិវឌ្ឍន៍ (R&D)។ ស្លាកយីហោធំៗមួយចំនួននៅក្នុងឧស្សាហកម្មបច្ចេកវិទ្យាសុទ្ធតែមានទីស្នាក់ការកណ្តាលនៅទីក្រុងសិនជិនដូចជា Huawei, Tencent, ZTE និង DJI (ផលិតដ្រូន)។
ឧស្សាហកម្មកម្មន្តសាលនៅតែជាឆ្អឹងខ្នងដ៏សំខាន់សម្រាប់សេដ្ឋកិច្ចរបស់សិនជិន។ ឧស្សាហកម្មនេះប្រើប្រាស់កម្លាំងពលកម្មច្រើនជាងគេបំផុត គឺជាង៤លាននាក់នៅចុងឆ្នាំ ២០២០ ក្នុងចំណោមប្រជាជនសរុបប្រមាណ ១២,៥លាននាក់។
ទីក្រុងសិនជិនគឺជាទីក្រុងនាំចេញធំបំផុតរបស់ប្រទេសចិន ដែលជាប់ចំណាត់ថ្នាក់ទីមួយក្នុងចំណោមទីក្រុងសំខាន់ៗរបស់ប្រទេសចិនក្នុងរយៈពេល ២៩ឆ្នាំ ជាប់ៗគ្នា។ កំពង់ផែសិនជិនគឺជាកំពង់ផែធំជាងគេទី ៤ នៅលើពិភពលោក ជាមួយនឹងបរិមាណកុងតែន័រឆ្លងកាត់ចំនួន ២៨,៧៧លាន TEUs ក្នុងឆ្នាំ ២០២១។ កំពង់ផែក្រុងព្រះសីហនុមានបរិមាណកុងតែន័រឆ្លងកាត់ចំនួន ៧៣២.៣៨៧ TEUs ក្នុងឆ្នាំ២០២១។
ទាំងនេះគឺជារឿងបំផុសគំនិតទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់កម្ពុជាក្នុងការខិតខំអភិវឌ្ឍខេត្តព្រះសីហនុ។
"តើទីក្រុងសិនជិនសព្វថ្ងៃមានទិដ្ឋភាពដូចម្តេច?"
ទីក្រុងមានសភាពទូលាយ។ ជាទីក្រុងដែលទើបនឹងសាងសង់ថ្មី និងមានការរៀបចំផែនការយ៉ាងល្អ។
យើងមើលឃើញពណ៌បៃតងស្ទើរតែគ្រប់ទីកន្លែង។ ច្បាប់តំបន់សេដ្ឋកិច្ចពិសេសក្នុងឆ្នាំ ២០០៥ តម្រូវឱ្យរក្សាទុកដីមិនមានសាងសង់អ្វីយ៉ាងតិច៤៩%។ នេះគឺស្របតាមយុទ្ធសាស្ត្រសំខាន់ៗនៅក្នុងផែនការមេ ទីបី (ឆ្នាំ២០១០-២០២០) ដែលផ្តោតលើការបង្កើតវេទិកាសម្រាប់បច្ចេកវិទ្យាទំនើប និងឧស្សាហកម្មនវានុវត្តន៍ ការកែលម្អបរិស្ថាន និងការផ្តល់សម្ទុះដល់ក្រុងឡើងវិញ។
ផ្លូវធំទូលាយលំអដោយផ្លូវថ្មើរជើងដែលមានដើមឈើខៀវខ្ចី។ ផ្កាដ៏ស្រស់ស្អាតចម្រុះពណ៌ បានរំលេចតាំងលំអនៅទីតាំងផ្លូវបំបែកសំខាន់ៗ។ យើងស្ទើរតែមិនឃើញមានរថយន្តចតនៅតាមដងផ្លូវ ព្រោះភាគច្រើនគេទុកនៅក្រោមដី។
មានទីធ្លាសាធារណៈ សួនច្បារ និងទីលានបាល់បោះជាច្រើនកន្លែង។
ទីក្រុងនេះក៏ជាទីក្រុងវៃឆ្លាតផងដែរ។ បច្ចេកវិទ្យា 5G ត្រូវបានគ្របដណ្តប់ពាសពេញទីក្រុង។ ប្រជាជនអាចតាមដានរយៈពេលនៃស្តុបចរាចរណ៍របស់ពួកគេតាមរយៈកម្មវិធីប្រាប់ផ្លូវ និងផែនទី នៅក្នុងទូរស័ព្ទដៃរបស់ពួកគេ។ គឺជាសង្គមដែលឈានទៅលែងប្រើសាច់ប្រាក់ (cashless) ដោយសារមនុស្សទាំងឡាយពឹងផ្អែកលើទូរស័ព្ទដៃសម្រាប់ការទូទាត់ប្រចាំថ្ងៃ។
ការទស្សនាតំបន់ឧស្សាហកម្មមួយចំនួននឹងប្រាប់យើងបន្ថែមទៀតថា តើទីក្រុងសិនជិនមានភាពជឿនលឿន និងរីកចម្រើនយ៉ាងណាលើវិស័យចម្រុះ។
កំពង់ផែ Mawan Smart Port មានចំណតផែកុងតែន័រស្វ័យប្រវត្តិកម្មពេញលេញដំបូងគេនៅក្នុងប្រទេសចិន នៅឆ្នាំ ២០២១។ ការធ្វើឌីជីថលូបនីយកម្មកំពង់ផែនេះបានចាប់ផ្តើមនៅឆ្នាំ ២០១៧ ដោយពឹងផ្អែកលើបច្ចេកវិទ្យាអភិវឌ្ឍក្នុងស្រុក ដូចជា “ប្រព័ន្ធប្រតិបត្តិការចំណតផែកុងតែន័រ” (Container Terminal Operating System) ជាដើម។ កំពង់ផែនេះត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយក្រុមហ៊ុន China Merchants Group (CMG) ដែលមានប្រវត្តិចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៨៧២ ឬស្មើនឹងអាយុ ១៥១ឆ្នាំគិតត្រឹមពេលបច្ចុប្បន្ន។ ក្រុមហ៊ុន CMG គឺជាសហគ្រាសរដ្ឋគ្រប់គ្រងដោយរដ្ឋបាលកណ្តាលរបស់ប្រទេសចិន ដែលត្រូវបានបង្កើតឡើង និងមានទីស្នាក់ការកណ្តាលនៅទីក្រុងហុងកុង។ ក្រុមហ៊ុននេះក៏ជាក្រុមហ៊ុនចុះបញ្ជីនៅផ្សារមូលប័ត្រទីក្រុងហុងកុងផងដែរ ហើយមានធុរកិច្ចទូលំទូលាយមិនកម្រិតតែទៅលើការគ្រប់គ្រងកំពង់ផែប៉ុណ្ណោះទេ គឺមានថែមទាំងអាជីវកម្មហិរញ្ញវត្ថុ និងអចលនទ្រព្យផងដែរ។
ក្រុងសិនជិនគឺជាមូលដ្ឋានរបស់ក្រុមហ៊ុនបច្ចេកវិទ្យាទំនើបជាច្រើន។ ក្រៅពីក្រុមហ៊ុនយីហោធំៗផ្នែកបច្ចេកវិទ្យា ដូចជា Huawei, ZTE ឬ DJI (ក្រុមហ៊ុនផលិតដ្រូន) ទីក្រុងសិនជិន ក៏មានក្រុមហ៊ុនជាច្រើនដែលមានអាយុតិចជាងពីរ ឬបីទសវត្សរ៍ ដែរ ប៉ុន្តែពួកគេគឺជាក្រុមហ៊ុនដែលមានសមត្ថភាពអភិវឌ្ឍបច្ចេកវិទ្យាទំនើប ដើម្បីប្រកួតប្រជែងក្នុងទីផ្សារពិភពលោក ជាមួយនឹងសាជីវកម្មពហុសាសន៍ធំៗ ហើយដែលមានអាយុកាលច្រើនជាង។
ជាឧទាហរណ៍ ក្រុមហ៊ុន Hytera ដែលមានអាយុទើបតែសាមសិបឆ្នាំកំពុងប្រកួតប្រជែងជាមួយក្រុមហ៊ុនMotorola លើផ្នែកវិទ្យុទាក់ទងចល័តឌីជីថល (DMR) ហើយក្រុមហ៊ុននេះស្ថិតក្នុងចំណោមសហគ្រាសបច្ចេកវិទ្យាទំនើបមួយចំនួនដែលត្រូវបានហាមឃាត់មិនឱ្យចូលទីផ្សារអាមេរិក មានដូចជា Huawei, ZTE, Hikvision និង Dahua នៅឆ្នាំ ២០២០។
ក្រុមហ៊ុន UBTech មានអាយុក្មេងជាងហ្នឹងទៅទៀត។ វាត្រូវបានបង្កើតឡើងក្នុងឆ្នាំ ២០១២ ហើយមានឯកទេសផលិតរ៉ូបុតដែលមានទម្រង់ជាមនុស្ស។ ក្រុមហ៊ុននេះថែមទាំងបានបង្កើតកម្មវិធីសិក្សាផ្នែកបញ្ញាសិប្បនិម្មិត (AI) សម្រាប់សាលាបឋមសិក្សា ហើយនៅក្នុងការិយាល័យរបស់ពួកគេមានដាក់តាំងរ៉ូបុត ដែលផលិតដោយសិស្សបឋមសិក្សាទាំងនោះ។
ក្រុមហ៊ុននេះមានទីតាំងនៅសួនបច្ចេកវិទ្យាទំនើប ឬឆ្លាតវៃណានសាន (Nanshan Intelligence/Smart Park) ដែលរដ្ឋបាលសិនជិនបានបង្កើតឡើង ដើម្បីផ្តល់ទីតាំងសម្រាប់ធុរកិច្ចទើបចាប់ផ្តើមថ្មីដែលប្រើបច្ចេកវិទ្យាទំនើប។ ការជួលទីតាំងការិយាល័យមានតម្លៃ ៦០យាន់ (៨,៧១ដុល្លារ) ក្នុងមួយម៉ែត្រការ៉េ នៅពេលដែលអត្រាទីផ្សារនៅក្នុងតំបន់ Nanshan នៅខាងក្រៅសួនបច្ចេកវិទ្យា មានតម្លៃប្រហែល ២០០យាន់ (២៩,០៥ដុល្លារ) ក្នុងមួយម៉ែត្រការ៉េ ពោលគឺថ្លៃជាងសួនរបស់រដ្ឋបាលក្រុងជាងបីដង។ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងសួនបច្ចេកវិទ្យា Nanshan ជាកម្មសិទ្ធិរបស់រដ្ឋបាលក្រុងសិនជិន។ រដ្ឋបាលក្រុងផ្តល់ការលើកទឹកចិត្តដល់ក្រុមហ៊ុនដែលបុគ្គលិកវ័យក្មេងមានសញ្ញាប័ត្របណ្ឌិតមួយចំនួន ហើយកំពុងអភិវឌ្ឍបច្ចេកវិទ្យាថ្មីៗ។ ក្រុមហ៊ុនទាំងនោះអាចលើកជាគម្រោង ដើម្បីទទួលបានការផ្តល់ទុនអនុវត្តគម្រោងប្រហែល ៤ ទៅ ៥លានយាន់ (ប្រហែល ៥៨ម៉ឺន ទៅ ៧៣ម៉ឺនដុល្លារ) ទោះបីជាគម្រោងទាំងនោះ មិនជោគជ័យគ្រប់គម្រោងក៏ដោយ។
រដ្ឋបាលក្រុងសិនជិនក៏បានបង្កើតសួនសាកលវិទ្យាល័យនិម្មិតសិនជិន(Shenzhen Virtual University Park) ក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៩ ដើម្បីទាក់ទាញសាកលវិទ្យាល័យល្បីៗ ដែលមានបច្ចេកវិទ្យាខ្ពស់ និងសាស្រ្តាចារ្យរបស់ពួកគេឱ្យបង្កើតសាខានិម្មិតរបស់ពួកគេនៅក្នុងទីក្រុងសិនជិនតាមគំរូនៃបរិវេណមួយសម្រាប់សាកលវិទ្យាល័យជាច្រើន។
នេះជាវិធីសាស្ត្រដែលរដ្ឋបាលក្រុងសិនជិន ផ្តល់ការគាំទ្រដល់ធុរកិច្ច។
អ្វីដែលសំខាន់ដែរនោះ គឺចំណុចទាំងនេះក៏បានបង្ហាញពីលទ្ធភាពធនធានដ៏សម្បើមដែលក្រុងអាចផ្តល់ជូន នៅក្នុងការគាំទ្រដល់ធុរកិច្ច។
សហគ្រិនក្នុងស្រុកបាននិយាយថា នៅទីក្រុងប៉េកាំង ក្រុមហ៊ុនត្រូវស្តាប់រដ្ឋាភិបាល។ ប៉ុន្តែ បើនៅក្រុងសិនជិន រដ្ឋាភិបាលស្តាប់ក្រុមហ៊ុនឯកជនច្រើនជាង។ រដ្ឋបាលក្រុងសិនជិន បានប្រឹងប្រែងអស់ពីសមត្ថភាព ដើម្បីធានាថា សិនជិនក្លាយជាឋានសួគ៌សម្រាប់ក្រុមហ៊ុនក្នុងស្រុក និងអន្តរជាតិ។ រដ្ឋបាលក្រុងតែងតែព្យាយាមគាំទ្រ និងសម្របសម្រួលជាជាងដើរតួជានិយតករ។ រដ្ឋាភិបាលផ្តល់វេទិកាសម្រាប់កំណើន និងការកសាងបណ្តាញធុរកិច្ច រួមទាំងនៅក្រៅប្រទេសផងដែរ។
ជាឧទាហរណ៍ ក្រុមហ៊ុន Mindray ដែលផលិតឧបករណ៍វេជ្ជសាស្ត្រ ដែលមានតាំងពីកម្រិតថែទាំបឋមរហូតដល់ប្រព័ន្ធរោគវិនិច្ឆ័យគ្រប់ជ្រុងជ្រោយដែលប្រើបច្ចេកវិទ្យាខ្ពស់បំផុត គឺសុទ្ធតែពឹងផ្អែកលើការគាំទ្ររបស់រដ្ឋាភិបាលក្នុងការភ្ជាប់ក្រុមហ៊ុនរបស់ខ្លួនជាមួយទីផ្សារក្រៅប្រទេស។ ក្រុមហ៊ុននេះនៅក្មេងណាស់ បង្កើតឡើងក្នុងឆ្នាំ ១៩៩១ ឬមានអាយុ ៣២ឆ្នាំ ប៉ុន្តែក្រុមហ៊ុននេះកំពុងប្រកួតប្រជែងជាមួយតួអង្គធំៗរបស់ពិភពលោកក្នុងវិស័យឯកទេសនេះ ទាំងលើប្រសិទ្ធភាពចំណាយ និងគុណភាព។
ក្រៅពីក្រុមហ៊ុនធំៗ និងបច្ចេកវិទ្យាទំនើបយើងក៏មិនត្រូវមើលរំលងសារៈសំខាន់នៃធនធានមនុស្សដែលមានជំនាញខ្ពស់ និងមានការប្តេជ្ញាចិត្តខ្ពស់នោះដែរ។
នៅទីក្រុងសិនជិន មានបុគ្គលិកជំនាញវ័យក្មេង និងស្វាហាប់ជាច្រើននាក់ក្នុងវ័យ២០ ឬ៣០ ឆ្នាំ។ ក្នុង ពេលសម្រាកអាហារថ្ងៃត្រង់ នៅក្នុងសួនបច្ចេកវិទ្យា យើងអាចមើលឃើញបុគ្គលិកជំនាញទាំងនោះ ចេញមកខាងក្រៅអគារ ពាក់អាវយឺត ខោខូវប៊យ និងស្បែកជើងប៉ាតាកីឡា ជំនួសឱ្យការស្លៀកពាក់អាវធំផ្លូវការ។ ពួកគេដើរពេញផ្លូវក្នុងសួនបច្ចេកវិទ្យា ដែលយកគម្រូតាមតំបន់បច្ចេកវិទ្យាទំនើប Silicon Valley របស់អាមេរិក។
នៅពេលដែលភោជនីយដ្ឋានមួយចំនួននៅក្នុងក្រុងក្វាងចូវបិទនៅម៉ោង ៩យប់ នៅក្នុងសួនបច្ចេកវិទ្យាទំនើបរបស់សិនជិន ម៉ោងស្ទះផ្លូវគឺនៅម៉ោង ១១យប់ នៅពេលដែលបុគ្គលិកទាំងនោះចេញពីក្រុមហ៊ុននៅថ្ងៃធម្មតា។
នេះគឺស្របនឹងពាក្យស្លោករបស់ចិនដែលបានប្រើក្នុងពេលដំបូងនៃកំណែទម្រង់បើកទូលាយ និងឯកជនភាវូបនីយកម្ម ដែលនិយាយថា “ពេលវេលាគឺជាមាសប្រាក់, ប្រសិទ្ធភាពគឺជាអាយុជីវិត”។ កម្មករដែលមានជំនាញខាងបច្ចេកវិទ្យា និងសមត្ថភាពប្រកួតប្រជែងខ្ពស់ សុទ្ធតែមានស្មារតីស្រេកឃ្លានដូចសម័យកាលដែលទើបរកឃើញរ៉ែមាសថ្មីៗហើយពួកគេសុខចិត្តធ្វើការបន្ថែមម៉ោងលើសពីការកំណត់ ដើម្បីសម្រេចបាននូវភាពប្រសើរឡើងនៃសេដ្ឋកិច្ចរបស់ពួកគេ។
“តើកម្ពុជារំពឹងអ្វីពីគម្រូក្រុងសិនជិន?”
បើដាក់ការអភិវឌ្ឍខេត្តព្រះសីហនុចូលទៅក្នុងបរិបទនៃការអភិវឌ្ឍរយៈពេល ៤០ ឆ្នាំនៃតំបន់សេដ្ឋកិច្ចពិសេសសិនជិន យើងអាចមើលឃើញថា ខេត្តព្រះសីហនុទើបតែស្ថិតក្នុងដំណាក់កាលដំបូងប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែ មិនមែនមានន័យថា ខេត្តនេះពុំដែលមានរំញោចនៃការអភិវឌ្ឍសោះនោះដែរ។ គំនិតផ្តួចផ្តើមខ្សែក្រវាត់ និងផ្លូវ (BRI) និងការហូរចូលដ៏គំហុគនៃដើមទុនវិនិយោគ និងអ្នកទេសចរចិននៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ២០១០ គឺជាកត្តាជំរុញដ៏សំខាន់មួយ ធ្វើឱ្យមានក្តីប្រាថ្នាអភិវឌ្ឍកាន់តែខ្លាំងឡើងថែមទៀតនៅខេត្តព្រះសីហនុ។ ផលប៉ះពាល់អវិជ្ជមានដែលកើតចេញពីការអភិវឌ្ឍលឿនជ្រុល និងមិនមានផែនការគ្រោងទុកមុន បានបង្ខំឱ្យរាជរដ្ឋាភិបាលចូលធ្វើអន្តរាគមន៍ជាមួយផែនការច្បាស់លាស់ជាងមុន ដែលស្តែងឡើងតាមរយៈការរៀបចំអភិវឌ្ឍផែនការមេខេត្តព្រះសីហនុ តាមគំរូទីក្រុងសិនជិននេះឯង។
បើប្រៀបធៀបជាមួយនឹងការអភិវឌ្ឍទីក្រុងសិនជិនប្រទេសកម្ពុជាមិនមានការរឹតត្បិតខាងមនោគមវិជ្ជាដើម្បីអនុវត្តគម្រូទីក្រុងសិនជិននោះឡើយដោយសារប្រទេសកម្ពុជាជាសេដ្ឋកិច្ចទីផ្សារតាំងពីដើមមក ហើយរបបវិនិយោគរបស់ខ្លួនក៏មានភាពសេរីខ្លាំងបើប្រៀបធៀបជាមួយប្រទេសក្នុងតំបន់។
ក្នុងដំណាក់កាលនៃការអភិវឌ្ឍនេះ យើងអាចសង្កេតឃើញថា មានហេតុផលសំខាន់បីសម្រាប់ប្រទេសកម្ពុជាក្នុងការចង់យកគម្រូក្រុងសិនជិនមកប្រើប្រាស់។
ទីមួយគឺកត្តាទាក់ទាញពីគម្រូជោគជ័យ។ កម្ពុជាមិនបានយកកត្តាមនោគមវិជ្ជាមកពិចារណានោះទេ ប៉ុន្តែ កម្ពុជាផ្តោតសំខាន់លើភាពទាក់ទាញនៃគម្រូជោគជ័យ និងភាពជាក់ស្តែងនិយម។ កម្ពុជាចង់អនុវត្តធាតុផ្សំនៃភាពជោគជ័យរបស់ក្រុងសិនជិន នៅក្នុងការអភិវឌ្ឍខេត្តព្រះសីហនុ។ កម្ពុជាមានអត្ថប្រយោជន៍ជាអ្នករៀនសូត្រតាមក្រោយពីមេរៀនរបស់ទីក្រុងសិនជិន ដូច្នេះ យើងគួរតែអាចរៀបចំខ្លួន និងសម្របសម្រួលបានល្អប្រសើរ ឆ្ពោះទៅរកការអភិវឌ្ឍប្រកបដោយចីរភាព។ ក្នុងន័យនេះ យើងអាចនិយាយបានថា រាជរដ្ឋាភិបាលមានបំណងធ្វើអន្តរាគមន៍ម៉ាក្រូសេដ្ឋកិច្ច ការរៀបចំផែនការ និងនិយ័តការអភិវឌ្ឍ ជំនួសឱ្យឥរិយាបទទុកសេដ្ឋកិច្ចអោយដំណើរការទាំងស្រុងតាមអំណាចទីផ្សារ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ នៅមិនទាន់ច្បាស់ទេថា តើរាជរដ្ឋាភិបាលមានបំណងធ្វើអន្តរាគមន៍កម្រិតណា នៅក្នុងដំណើរការអភិវឌ្ឍដែលប្រើរយៈពេលយូរមួយនេះ។ ថាតើរាជរដ្ឋាភិបាលនឹងដើរតួជានិយតករ អ្នកត្រួតពិនិត្យ អ្នករៀបចំផែនការ ឬអ្នកពាក់ព័ន្ធដោយផ្នែក ឬយ៉ាងណានោះ គឺអាស្រ័យទៅលើការពិភាក្សាបន្ថែមទៀតរវាងស្ថាប័នសំខាន់ៗ ដោយយោងទៅលើឆន្ទៈនយោបាយ សមត្ថភាពស្ថាប័ន និងធនធានដែលអាចប្រើប្រាស់បាន។ ការបែងចែកការងាររវាងស្ថាប័នក្នុងកម្រិតផ្សេងៗរបស់រាជរដ្ឋាភិបាល និងការកំណត់ដែនសមត្ថកិច្ច និងទំនួលខុសត្រូវស្នូលរបស់ពួកគេក៏ជាប្រធានបទសម្រាប់ការពិភាក្សានាពេលអនាគតផងដែរ។
ទីពីរគឺអំពីប្រភពទុននៃការវិនិយោគ។ តាមរយៈការភ្ជាប់ជាមួយគម្រូទីក្រុងសិនជិន កម្ពុជាកំពុងព្យាយាមប្រាប់ទៅដល់អ្នកវិនិយោគចិនថា ពួកគេអាចរំពឹងថា ខេត្តព្រះសីហនុនឹងមានបរិយាកាសស្រដៀងគ្នាដូចនៅសិនជិនដែរ ប្រសិនបើពួកគេត្រូវការស្វែងរកគោលដៅវិនិយោគថ្មី ឬបន្ថែម។ ទីក្រុងសិនជិនត្រូវការមូលធនវិនិយោគពីក្រុងហុងកុង ហើយសិនជិនទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍យ៉ាងច្រើនពីលក្ខណៈភូមិសាស្ត្រជិតក្រុងហុងកុង និងទំនាក់ទំនងសែលោហិតរបស់ជនជាតិចិននៅហុងកុង។ ដូចគ្នានេះដែរ ទីក្រុងសិនជិនអាចនឹងដើរតួជាច្រកចេញចូលរបស់កម្ពុជា ទៅកាន់ប្រភពមូលធនវិនិយោគរបស់ចិន ប្រសិនបើកម្ពុជាអាចប្តេជ្ញាធានាយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ថា នឹងមានបរិយាកាសធុរកិច្ច និងវិនិយោគ ដូចនឹងស្ថានភាពដែលបានទ្រទ្រង់ដល់អច្ឆរិយៈសេដ្ឋកិច្ចនៃក្រុងសិនជិន។
ទីបីគឺកត្តាប្រភពនៃនវានុវត្តន៍។ ការទទួលបានបច្ចេកវិទ្យាទំនើប និងនវានុវត្តន៍គឺជាភាពទាក់ទាញដ៏សំខាន់សម្រាប់ប្រទេសកម្ពុជា ក្នុងការផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹងទីក្រុងសិនជិន ដែលមានប្រវត្តិដ៏អស្ចារ្យក្នុងការស្រូបយកបច្ចេកវិទ្យាទំនើបក្នុងការអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ចក៏ដូចជាការអភិវឌ្ឍទីក្រុង។ យើងតោងរំលឹកថា ដូចករណីទីក្រុងសិនជិនដែរ ការអភិវឌ្ឍ និងទាក់ទាញបច្ចេកវិទ្យាទំនើប ត្រូវការពេលវេលាយូរ។ តើអ្វីទៅដែលកំណត់ថា ទំនើប ហើយបច្ចេកវិទ្យាកម្រិតណាដែលកំណត់ថា កម្រិតខ្ពស់ គឺត្រូវបន្តពិភាក្សាតទៅទៀត។ យ៉ាងណាក្តី នៅដំណាក់កាលដំបូង កម្ពុជាអាចនឹងត្រូវការបច្ចេកវិទ្យាកម្រិតសមស្រប និងចាំបាច់ ដែលមិនមែនជាបច្ចេកវិទ្យាទំនើបកម្រិតខ្ពស់ភ្លាមៗនោះទេ ដើម្បីលើកស្ទួយឧស្សាហកម្មរបស់ខ្លួនចេញពីឧស្សាហកម្មអតិពលកម្ម ទៅជាឧស្សាហកម្មដែលមានតម្លៃបន្ថែមខ្ពស់ជាងមុន និងផ្អែកលើជំនាញកាន់តែខ្ពស់ជាងមុន នៅក្នុងដំណើរទៅមុខបន្តិចម្តងៗរបស់ខ្លួន។
No comments:
Post a Comment